* Τρελά τρελά σενάρια made by Ειρηνάκι! *

από **Ζουζούνα!** Τρι Ιουλ 23, 2013 3:13 pm

~ Η Ιστορία της Γέννησης μου! ~

Πριν από μερικά χρόνια και ποιο συγκεκριμένα μια ωραία χειμερινή μέρα ήρθα στο κόσμο!
Επί 9 ολόκληρους μήνες η όμορφη μανούλα μου με είχε μέσα σε ένα ζεστό και προστατευτικό περιβάλλον..
Όπως είπα μια χειμερινή μέρα στις 20 Δεκέμβρη και ώρα Ελλάδος 10:59 βγήκα από το προστατευτικό ,
σκοτεινό περιβάλλον της μανούλας μου και αντίκρισα για πρώτη φορά το φως της ζωής!!!!
Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν!
'Ολα μου φαίνονταν περίεργα. Άκουγα φωνές, έβλεπα άγνωστα πρόσωπα, ήμουν στην ουσία ξένο
μέσα σε αυτό το περιβάλλον.
Θέλω να ξαναμπώ μέσα, τους έλεγα κλαίγοντας, αλλά αυτοί οι κύριοι με πηγαινοέφαιρναν σε μια κούνια.
Με πήγαν σε ένα δωμάτιο μαζί με κάτι άλλα μωρά,
ούτε που με ρώτησαν αν θέλω να δω την ποιο όμορφη μανούλα στο κόσμο τη δική μου μανούλα!
Κάποιοι κύριοι που τα κοίταξαν(μάλλον οι παππούδες μου πρέπει να ήταν) είπαν ότι είμαι Τοξότης
με ωροσκόπο Κριό
το αντίθετο της μανούλας μου! Πόσο χαίρομαι γι` αυτό ..
Μια μέρα μετά την γέννηση μου με πήγαν σε ένα δωμάτιο με πολλά λουλούδια, μπαλόνια,
αρκουδάκια και πολλά πολλά άγνωστα πρόσωπα..
Με κοίταζαν με ξανακοίταζαν λες και δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο πλάσμα σαν κι εμένα.
Κάποια στιγμή έβαλα τα κλάματα, ήθελα τη μανούλα μου, ήθελα τη μυρωδιά της, ήθελα κατά
κάποιο τρόπο να βρίσκομαι μόνο στην αγκαλιά της!
Αυτό ήταν με πήρε αγκαλιά άρχισε να μου χαΐδεύει το μαγουλάκι..(ήταν τόσο γλυκό) πεινούσα αλλά
δεν ήθελα να ξεβολεύω τη μανούλα μου! Κάτι χέρια μου έπιαναν το πατουσάκι, ένα πατουσάκι ροζ και
πολύ πολύ μικρό..
Αυτά τα χέρια έλεγαν(το επεξεργάζονταν το πατουσάκι μου) ότι ήταν το πιο μικρό πατουσάκι που
είχαν δει! Ναι ήταν και ήταν δικό μου!! Η μανούλα μου ήθελε να με χαρεί, έτσι τους έδιωξε όλους
και μείναμε τα δυο μας..! Τόσες ώρες εγώ και εκείνη.. Με κοίταζε στα μάτια και έλιωνε.. Την κοίταζα
κι εγώ και προσπαθούσα να αντιδράσω.. Μια στιγμή δεν υπήρξε που να μην με είχε αγκαλιά της, όταν
έπρεπε να φύγω για να πάω στο δωμάτιο με τα άλλα μωρά ξανά, έκλαιγα(σα να της έλεγα μην με αφήνεις
μαμά). Αυτή δάκρυσε(μου το είπε η ίδια μη νομίζετε ότι την είδα, αφού ήμουν μωρό) ήταν σα να μου έλεγε
βρε μωρό μου, θα είμαστε μαζί ξανά μην στεναχωριέσαι.. Την επόμενη μέρα ένα άγριο χέρι (το χέρι του
μπαμπά μου μάλλον θα ήταν) μου χάιδευε το κεφαλάκι (ήταν άγριο το χέρι αλλά το χάιδεμά του ήταν
τόσο γλυκό που δε με πείραζε) η μαμά μου με είχε στην αγκαλιά της και ο μπαμπάς ήταν δίπλα της. Σε
μια στιγμή με άφησε απότομα στο κουνάκι μου(στο μαιευτήριο ήμασταν ακόμα) έπρεπε είπε να φύγουμε..
Που θα πηγαίναμε; ούτε που ήξερα!
Με τύλιξε καλά, καλά, ε ναι για μην κρυώσω τέτοιο πλασματάκι (ήμουν και κρίμα). Βγήκαμε από αυτό
το μεγάλο κτήριο παρέα με όλα τα λουλούδια, μπαλόνια και αρκούδια που μας είχαν φέρει και μπήκαμε
σε ένα αυτοκίνητο και πήγαμε επιτέλους σπίτι μας..!! Very Happy

Για πρώτη φορά θα κοιμόμουν σε κούνια..! Ήταν το ποιο όμορφο δωμάτιο (από φωτογραφίες που βλέπω)
κι εγώ ακόμα ποιο όμορφο επειδή μεγάλωνα κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο για να φτάσω στο σημείο
που είμαι τώρα για να διηγούμαι αυτή την ιστορία..!!!